Een weekje feesten in Spaarndam
Na een lange vakantie ging ik maar weer eens uit logeren. Een weekje in Spaarndam met Cheryl, Mandy en Anouk.
Daar ging ik dan. Een lange reis, van wél 30 minuten, op de fiets naar Spaarndam. Ze hadden niet eens een kinderzitje voor me geregeld! Dus werd ik maar stevig vastgebonden met de snelbinders. Ik kwam er al snel achter dat Cheryl echt niet kan fietsen, mede dankzij Joris. Die iedereen een prettige reis veroorzaakt.
Toen we eindelijk aankwamen in Spaardam was ik kots misselijk… maar ja, het leven gaat door. Ik werd het huis van Mandy en Cheryl binnen gebracht en werd uitgebreid geïnspecteerd. Het eerste wat hun opviel was dat ik uit me naad was gescheurd. Dus belande ik op de operatie tafel. Wat mensen tegenwoordig wel niet in hun huis hebben!
Ik werd vastgehouden en genaaid, jawel jongens genaaid met naald en draad! Voor ik het wist was het voorbij en had ik weer een lekker strak kontje.
Ik moest een paar dagen uit gaan rusten want vanaf donderdag werd het alleen nog maar feest, zeiden ze. Ik lag op een bed en moest me maar gaan vervelen tot ze terug waren van school (De kinderen van tegenwoordig maken veel te lange dagen). Dus ging ik maar het huis inspecteren. Alle koetjes bij elkaar wat is het op Mandy’s kamer een rotzooi! Ook ben ik toen een paar vriendjes tegengekomen, wat is het daar een beestenboel!
Ik vond het maar een keer tijd worden om bij Anouk te gaan logeren. Ik was niet de enige, want Michèle bleef daar ook slapen. Na bijna de hele nacht keten was het alweer snel ochtend. We moesten vroeg op, want ze deden mee aan een of andere zeskamp. Eerst gingen we nog even naar Mandy en Cheryl waar de hele groep zich verzamelde. Wat een gekke kinderen! Allemaal hadden ze vleugeltjes, zwembanden, duikbrillen of flippers aan. En ik kon natuurlijk niet achterblijven. Ik kreeg ook een heel leuke duikbril op.
We moesten een optocht lopen, maar dat ging een beetje moeilijk met flippers aan. Dus mochten we gelukkig met de muziekkar meerijden.
Na een aantal optredens te hebben gezien, waren we eindelijk aan de beurt.
Van te voren had ik al speech voorbereid, want ik bedoel…alleen een yell…dat kan toch niet?!
Iedereen was stil toen ik aan het woord was. Ze zaten me allemaal heel raar aan te kijken, ze begrepen vast weinig van mijn geloei!
Nu was het tijd om te gaan sporten. Door de vermoeiende nacht, bleef ik niet wakker tijdens de zeskamp. Een dutje in de zon kan toch geen kwaad?
Ik werd wakker gemaakt toen we het podium opmoesten. Wat bleek? We waren tweede geworden!!! Als ik had meegedaan waren we natuurlijk eerste. Maar ja, dat zou oneerlijk zijn voor de andere teams.
Na weer een hele dag op de kermis te zijn geweest, wat het weer tijd om naar huis te gaan. Morgen zou een zware dag worden.
’s Morgens vroeg was er markt, maar we hadden geen tijd om er te gaan kijken. We moesten ons namelijk inschrijven voor de polderloop. Wat bleek, ik mocht niet eens meedoen. Dus bleef ik achter om ze aan te moedigen. Ik snap niet wat mensen daar in die weilanden doen, dat is toch iets voor koeien.
Samen met een paar jongens uit de klas sprongen ze over allemaal sloten. Ik moest even denken wie dat allemaal waren, want door de bagger herkende je ze bijna niet meer.
De feestweek was bijna voorbij. Dan nog maar een biertje om het af te sluiten!
De laatste twee dagen van de logeerpartij heb ik uitgerust van de leuke maar vermoeiende week.
Een dikke koeienkus van Hannibal
