25 februari - 1 maart 2013
Hannibal bij Joëlle van de Sande
Ik moest de eerste dag alweer vroeg uit de stal want we moesten vroeg op Schiphol zijn, om vijf uur ’s ochtends nog wel! Gelukkig waren mijn spullen al ingepakt en konden we meteen de auto in richting het vliegveld. Nou, ik moet één ding zeggen: Ik houd niet zo van auto’s, je wordt er ZO misselijk van… En voor mij is dat volgens mij erger, ik heb als het goed is meer magen! (Volgens mij vier, maar ik heb niet zo goed opgelet bij Biologie).
Eenmaal op Schiphol aangekomen moesten we koffers inchecken en door de douane, maar dat ging niet helemaal zoals gepland. Ze zullen daar waarschijnlijk nog nooit een koe hebben gehad zoals ik, want het ging er heel raar aan toe. De leraressen, Joëlle en de andere kinderen moesten door een poortje lopen, maar ik, ja ik, moest een band op! Een lopende band die leidde naar een donkere poort, nou daar wilde ik dus echt niet in! Uiteindelijk hebben ze me er toch op gekregen, ondanks mijn hevige, loeiende verzet, en ging de band richting het zwarte gat, met mij erop! Iedereen was intussen al door het poortje gelopen toen ik het donker inging, het was echt eng. Dus ik kroop gauw onder een jas, waar ik eerst op zat, en hoopte dat het snel voorbij zou zijn. Maar mijn gebeden werden niet verhoord en midden in de zwarte poort stopte de band, wat zou er nou weer zijn? Had ik toen gedacht. Even later kwam ik de poort uit, en kroop ik onder de jas vandaan denkend dat het voorbij zou zijn, maar nee. Ik werd meteen opgepakt en iemand begon me te knijpen, ik vond het helemaal niet leuk. Maar natuurlijk, toen ik boos begon te loeien konden ze me niet verstaan! Degene bleef maar doorknijpen en toen hij klaar was riep hij er nog iemand bij die ook even begon te knijpen, nadat dat voorbij was was ik bont en blauw! Maar de twee personen waren nog niet klaar met me, nee, ze gingen overleggen of ik het land wel uit mocht! Nou ja zeg, wat een belediging! Ik ben dan wel een Nederlandse koe, maar die mag ook wel eens op vakantie! Een eindje verderop stonden Joëlle en Esmée (met wie ik eerder mee geweest ben) hard te lachen om mijn situatie, het zag er vast ook wel erg idioot uit. Als ik niet zo’n pijn had gehad had ik ook wel kunnen lachen, maar nu dus niet, ik vond het niet aardig van de meiden. Gelukkig waren intussen de twee knijpers klaar met overleggen en werd ik zonder sorry of pardon terug op de jas gezet, onbeleefd stelletje daar hoor, die douane. Ik hoef ze nooit, maar dan ook echt nooit meer, te zien hoor! Dan maar met de trein op vakantie! (of de auto, maar dat bezorgt zoveel misselijkheid). Maar goed, even later zaten we netjes met zijn allen in het vliegtuig te wachten tot die op zou stijgen, en zeg, wat duurde dat lang. Het leek net alsof de piloot lag te pitten, of vertraging had (raar, een piloot met vertraging, zouden ze dan ook douane met vertraging hebben? Misschien dan toch weer met het vliegtuig op vakantie!). En eindelijk, toen de piloot blijkbaar weer wakker was, steeg het vliegtuig op! En ik kreeg een muffin, met chocolade! Jummie, ik heb trouwens een geheimpje, ik ben verslaafd aan chocolade. Maare.. niet aan meneer Weel vertellen hoor! Straks krijgt de volgende die me meeneemt een chocoladegeefverbod, als in: geef Hannibal geen chocolade maar eet het zelf op. Zou wel oneerlijk zijn hoor, gewoon chocolade blijven geven mensen! Enfin, ik zat dus in de lucht! Net als vogels weet je wel, alleen kan ik zelf niet met mijn poten vliegen, daar is een vliegtuig voor bedacht!
De eerste vlucht naar Wenen(Vienna) heeft in totaal 1,5 uur geduurd, gedurende die tijd heb ik mijn gemiste slaap even ingehaald, dat had ik echt nodig! In Wenen bleek dat we door onze slapende piloot vertraging hadden en we hadden maar even om bij ons volgende vliegtuig te komen, die piloot kreeg van mij dus geen dankbetuiging, maar gelukkig stond er een busje van de vliegmaatschappij voor ons klaar om ons even naar het volgende vliegtuig te racen. Toen we in het volgende vliegtuig zaten, met dit keer geen piloot die lag te pitten, hoopten we heel erg dat de koffers ook in het vliegtuig gestopt waren. Ik kan namelijk echt niet zonder mijn spulletjes hoor, vooral mijn tandenborstel natuurlijk, en een nalevering zou pas aankomen tegen de tijd dat we weer terug moesten. Wij allemaal hopen dus. Deze vliegreis was Klaas Vaak me waarschijnlijk vergeten, of hij was zijn slaapkorrels kwijt, want ik kon niet slapen. Dus gingen we de alweer 1,5 uur durende vlucht maar wegkletsen en tegelijkertijd spelletjes spelen, super gezellig. Toen, eindelijk, kwamen we op onze bestemming, Thessaloníki, aan! Ik was helemaal blij, ook omdat onze koffers gewoon met het vliegtuig meegelift waren, maar vooral omdat ik in Griekenland was! Wat bleek, we moesten nog 2 uur op de bus wachten, pret bedorven. (Hallo, 2 uur! En dat alleen omdat er ook kinderen uit andere landen mee moesten… Kon er niet een privé bus komen?). Dus we gingen naar een cafeetje op het vliegveld, en gingen verder met spelletjes spelen. (Ik heb iets geleerd: Volgende keer een spelletje meenemen als ik ergens heen ga *maakt mentale nota*). En twee uur later was de bus er, hij was helemaal knalroze! Ik was een reizende koe in een knalroze bus, gekker kon het niet worden. We gingen met zijn allen de bus in en kregen te horen dat de busreis nog eens 2 uur duurde, dus alle vervelende dingen even op een rijtje: Ik moest er vroeg uit, ben bont en blauw, had vertraging door een piloot die lag te pitten, Klaas Vaak liet me in de steek, moest 2 uur wachten op een knalroze bus en moet er nu ook nog 2 uur inzitten!
Gelukkig waren er ook zoveel leuke dingen geweest en was de busreis binnen een mum van tijd om. Toen kwamen we aan bij het hotel, heel veel luxe hoor, en als toppunt van alles stond er nergens dat er geen huisdieren mee waren toegestaan! Dus we gingen naar onze hotelkamer toe, op de tweede etage. We hadden met zijn allen in totaal drie hotelkamers, een voor de leraressen, een voor de jongens en een voor de meiden en ik. Onze hotelkamer had drie, ja echt drie, bedden. Ze hadden aan me gedacht! Joepie, dus ik heb meteen al mijn spullen uitgepakt en heb me het bed eigen gemaakt, oh wat lag dat lekker zeg! Jammer genoeg begon mijn buikje (of buikjes) te knorren, als een varken, en besefte ik dat ik erge honger had. De meiden hadden dat ook, en dus keken we met zijn vijven (ook de jongens) de leraressen eens lief aan. Ze deelden mee dat zij ook wel honger hadden, en het was etenstijd, en dus gingen we op pad in Drama op zoek naar voedsel. Die zoektocht bleek helemaal niet moeilijk te zijn, want er waren snackbars genoeg. Dus het was er random eentje tussenuit pikken en eten maar! Alleen was er iemand(*kuch* Joëlle *kuch*) die helemaal geen zin had in snackbar maar liever pizza wou, dus die kreeg pizza. Ik had ook wel zin in pizza, en dus gingen we met een zak vol burgers en friet en 2 pizzaatjes terug naar het hotel, om ons daar in de Lobby vervolgens tegoed te doen aan het eten. Even later, na in de kamer van de jongens ‘The Hungergames’ gekeken te hebben, moest ik alweer naar bed en was deze (lange) dag ten einde.
Maar hiermee was de week nog niet voorbij!
De volgende ochtend stond ik op, en voelde ik me helemaal niet lekker, Joëlle zei dat het een griepje was. Bleek dus dat een van de jongens, die ook ziek was, mij aangestoken had! Dus ik was niet blij, we zouden namelijk die dag naar de school van de Griekse kinderen gaan. Ik ging dus weer mijn bed in en Esmée en Joëlle gingen weg, ze verlieten mij (boehoehoe). Ergens temidden van de ochtend, om ongeveer tien uur, werd ik weer wakker, ik was in slaap gevallen, en voelde me weer beter! Maar helaas was de knalroze, er nog steeds idioot uitziende, toerbus al lang weg. Maar dat was ik alweer vergeten toen ik met een schuin ook naar de twee verlaten bedden van Esmée en Joëlle keek en er een heel goed idee in mij opkwam, en je raad het al. Springen! Ik heb dus uren weggesprongen, gegeten(er was popcorn!) en geslapen(ik was nog heel moe en een klein beetje snotterig). Aan het einde van de middag kwamen de meiden de kamer binnenwandelen, en ik kreeg alle verhalen te horen. De meiden waren in de ochtend bij de school van de Griekse kinderen geweest, ik mocht blij zijn dat ik er niet geweest was, ik zou me als een gevangene hebben gevoeld. De school had namelijk tralies voor de ramen en bij de deuren, net als een gevangenis. Een gevangenis staat niet op het lijstje van plekken waar ik in mijn koeienleven nog heen wil. Maar ik heb wel een lekkere lunch en het bezichtigen van een oud theater gemist!!!
Hoewel dat oude theater niks was vergeleken bij het Colosseum waar ik lang geleden ben geweest, was het wel veeeeel ouder volgens mij. Grieken waren eerder dan de Romeinen, met bijna alles!! (Romeinen waren eerder met een NORMAAL alfabet, de Grieken hebben dat nog steeds niet). De rest van de avond door Drama gestruind met Esmée, Joëlle, de jongens, en de Engelsen. Die Engelsen praatten Engels met een raar accent, ze kwamen namelijk uit Liverpool. Die Liverpoolsen vonden blijkbaar dat kip niet ‘chicken’ maar ‘chichen’ moest zijn, daar klopt toch niks van? Maar jah, het werd weer laat en weer werd ik naar bed gestuurd..
De derde dag werd ik wakker en wou ik mijn bed niet eens uitkomen, goh wat was ik moe! Deze ochtend gingen we naar een grot, maar er mochten geen foto’s daar gemaakt worden! Dus moet jij, mijn dagboek, maar genoegen nemen met mijn verhaal erover. Weer een heel end met de bus, die knalroze ja, dat verschrikkelijke ding. Voordat we de grot in mochten kregen we eerst een enorm lange uitleg over wat er wel en niet mocht, zoals iets aanraken, dat mocht niet. En toen, eindelijk, toen het hele regelboekje uit was, mochten we de grot in. Wat was het daar donker joh! Gelukkig waren er lampjes, heel veel lampjes. Maar het waren speciale lampjes, want anders was het niet goed voor de grot ofzo. Heb een hele uitleg over stalagmieten en stalactieten gehad, waarna ik het spoor echt bijster was, wat was nou wat? Ik besloot het te vergeten en keek ondertussen het wandelen (eigenlijk gedragen worden) om me heen. Grijs, grijs en nog eens grijs. Donker, donker, donker. Nat, nat, en nat. Wat een fijne plek zeg! Gelukkig mochten we er na een hele tijd weer uit en gingen we weer naar het hotel, met dat knalroze ding dat de hele tijd op ons had staan wachten ja. Ik begon dat ding een beetje als mijn aardsvijand te zien, maar ook mijn vriend, want ik wilde wel terug naar het hotel en niet achtergelaten worden! (een beetje het Weel en Brouwers verhaal). Nu weet ik hoe meneer Weel zich voelt, waarom hij meneer Brouwers telkens beledigd en grapjes over hem maakt. (Brouwers ook over hem). Ik voel de sympathie! Het pluspunt was dat dat, jammer genoeg nog steeds knalroze, ding geen grapjes over mij kon maken. Het kon mij niet beledigen! En ondertussen die eeuwig durende busreis kon ik mijn sarcasme zijn vrije gang laten gaan, wat voelde dat goed. Meneer Weel, perfecte lesbesteding hoor! Jammer genoeg mag ik niet vaak mee naar de les van meneer Weel, volgens mij ben ik niet Gymnasiastisch genoeg… Want voor mij is regen regen, en Joëlle noemde het nog een perfecte plensbui. (Wat volgens mij voor geen meter klopt)
De vierde dag brak aan en ik moest Griekenland dus alweer bijna verlaten! Dat knalroze ding bracht de hele groep, ik was al bijna vergeten dat er meer buitenlanders waren dan Nederlanders en Engelsen, naar een rivier. Daar hebben we heel lang gewandeld, heel lang, leg die nadruk maar eens goed op HEEL. Ja, goed zo, heel lang dus. En toen moesten we nog naar een vogelmuseum, waar foto’s weer eens verboden waren. Nou, DAAR had ik echt geen foto van willen nemen. Ik werd er helemaal verdrietig van, het was ook heel zielig. Er stonden overal opgezette dieren, otters, vossen, wolven en ga zo maar door! Allemaal mededieren van mij, gewoon dood en opgezet. Zo bruut allemaal! Dit is nog erger dan onze knalroze tourbus (ik moest hem nog even noemen). Er waren ook heel veel verschillende stenen, dus ik was helemaal gefixeerd op die stenen en probeerde niet naar HET te kijken. *pinkt een traantje weg* (nou ja, poot een traantje weg, want nu ik even naar mijn poten kijk zie ik dat ik niet gezegend ben met die handige pink!). We gingen daar snel weer weg, want het was een klein museum en iedereen daar was al klaar met kijken, ze leefden vast met me mee en wouden me helpen daar weg te komen. We gingen weer naar buiten, en daar stond mijn allerbeste vriend weer hoor! *loeit van sarcasme* De Pinkbus, bedoeld voor mensen die dus pinken hebben, en hij was gewoon roze, knalroze, zoals altijd. Logica, in zo’n korte tijd kan een bus niet zomaar blauw worden! Maar goed, toen we weer terug bij het hotel waren, werd ik in de hotelkamer gedumpt omdat ik er erg op tegen was om te gaan shoppen. Wat hebben die meiden toch met shoppen? Ik heb ze de hele busreis aan moeten horen, tasjes dit, schoentjes dat. En de een wou nog voor kleding kijken, en de ander was al eerder helemaal verlieft geworden op een tasje. Ze zijn gewoon helemaal knettergek, gestoord, net zoals de knijpers van de douane. En de leraressen gingen ook mee! Ook helemaal knettergek dus, die hadden het ook over schoenen gehad. Jah hallo, schoenen heb je ook in Nederland, oude theaters enzo niet! Maar ja, mijn geloei daar werd niet naar geluisterd en ze gingen dus shoppen, en ik ging dus niet mee. Als ik mee was geweest had ik nu waarschijnlijk met een jurkje aan gezeten (Joëlle kennende). En even voor de duidelijkheid: Ik ben een JONGEN.
We moesten weg boehoehoeh! De vijfde dag was aangebroken, het was jammer genoeg bijna allemaal voorbij, boehoehoeh! Alle koffers waren ingepakt, al die kilo’s aan koek en snoep in de handbagage gepropt. (ik was vergeten te vertellen dat op de heenreis de koffer van Joëlle veels te zwaar was, haha). Mijn roze gekleurde vriend stond voor het hotel te wachten tot wij klaar waren met bomen knuffelen enzo. En we moesten gaan, ik loeide nog gedag tegen het hotel toen het knalroze ding wegreed, ik miste het meteen al. En nu mis ik het nog. Het was een mooie midweek geweest, maar die was op dat moment bijna ten einde. Alleen nog vliegen. Me nog even als een koevogel voelen. En dan zou ik weer thuis zijn. Na de busreis van 2 uur te hebben overleeft (niemand had er namelijk aan gedacht water mee te nemen) kwamen we weer op het vliegveld van Thessaloníki.
De bus was net vertrokken toen een van de jongens, die eerder ziek was, besefte dat zijn tas nog in de bus lag. Zijn paspoort of ID zat er niet in dus we konden wel vliegen, de tas kwam later wel zeiden de leraressen, maar we probeerden toch de tas terug te krijgen. Ze sms’ten Angelos, die onze reis goed had laten verlopen, dat er een tas in de bus vergeten was. Helaas was de bus alweer halverwege de weg terug naar Drama, hoe konden we die tas nou terug krijgen? Maar toen kwam Angelos met goed nieuws, er was een jongen uit Letland ook zo dom om zijn tas in de bus te vergeten geweest, en die was met zijn lerares in een taxi gestapt naar de bus geracet. Onze leraressen sms’ten die lerares en die zei dat ze naast de tas die zij gingen halen ook nog een andere tas hadden gevonden, ze zaten alweer in een taxi terug. Maar we hadden niet zoveel tijd meer, dus we renden naar buiten en wachtten tot de tas aankwam, gelukkig kwam die nog op tijd. We gingen daarna weer door de douane, die deze keer erg aardig waren, ze knepen niet, maar ik moest wel door de donkere tunnel. (onder de jas natuurlijk). En toen stapten we het vliegtuig in, alles zat mee. De piloot zat niet te pitten, Klaas Vaak was aan mijn zij, we waren verlost van dat knalroze ding en we hadden de tas terug. Ik vloog slapend en wel naar Wenen en daarna terug naar Nederland. Daar weer terug aangekomen werd ik begroet door een hele groep blije ouders en het verschrikkelijk koude weer buiten, typisch Nederland. Ik wou meteen weer terug naar Griekenland, maar dat kon niet. De week was voorbij, en ik moest weer een volgend persoon zoeken om mee naar huis te gaan, om weer een leuk avontuur mee te beleven. Deze week was echt superleuk, en ik bedank Joëlle echt heel erg (en de knalroze bus ook) voor deze hele week. Ik heb veel geleerd, en kijk met smart uit naar mijn volgende nieuwe vriend of vriendin. Tot ziens!!
Hannibal.
