Logeren bij de Verhage's

Ja, ja, mensen, deze week was de eer aan de familie Verhage om mij als gast in huis te hebben. Zoals al vaker is gebeurd heb ik eerst 2 nachten in een kluis overnacht. Deze keer in nummer 25. Ach, wat zal ik zeggen,  ik ben er al aan gewend. Maar goed, daarna werd ik eindelijk bevrijd. Ik  moet zeggen: nooit geweten dat het daglicht zo mooi was! Terwijl ik nog in een waan zat en dagdroomde over hoe mijn volgende gasthuis eruit zou zien, werd ik in een tas gedouwd. Maar ik merkte dat het niet míjn tas was. Daarom loeide ik luidruchtig uit die tas en schreeuwde dat ik me eigen tas terug wilde! Mijn nieuwe baasje sprak de geruststellende woorden dat ik me niet druk hoefde te maken, dat ik me tas terug zou krijgen zodra we thuis waren. Tja, en ik ben zo intelligent om dat te geloven!

Na een reis van een half uur op de fiets, zag ik dat ik alwéér beland was in zeewijk! Eerst bij de Kroontjes, daarna bij de Al Zamily’s en nu bij de Verhage’s. Wat een feest, dat mooie Zeewijk! En toen zag ik het huis, waar ik in mocht logeren. Ik kreeg daar een plaatsje op het bureau en kon zo stiekem meelezen op het computerscherm. Toen mijn baasje de deur open had laten staan hoorde ik iemand praten over een vakantie. Verrek! Het wás vakantie. Ik hoorde ook dat de Verhage’s op vakantie zouden gaan. Misschien zou ik weer terug gaan naar waar ik behoor: Rome! Of misschien nog een bezoekje in Engeland. Maar nee, ik zou in  Nederland blijven! Bah! Boe! Bah! Ik begon spontaan te loeien. Nog een week in de regen. Hetgeen wat ik niet wist, was dat ik naar The State Of Happiness, oftewel Center Parcs, zou gaan. En daar had ik wel oren naar!

Maandag 26 februari was het dan zo ver, de reis naar de Kempervennen. We kwamen het park binnenrijden. Ik zat vol met goede hoop om de ware koe tegen te komen! Tja, daar droomt iedereen over toch? Ik zag ezels, eenden, vredesduiven, varkens, geiten, bokjes etc. etc., maar geen koeien. Een catastrofe! Hoe kunnen ze hier nou geen koeien hebben! Schandalig, ik werd wit heet. Gelukkig maakte Kirsten het goed door te zeggen dat ze me de vakantie zou helpen doorkomen. We gingen zwemmen, squashen, winkelen, tennissen, badmintonnen en poolen. Het was een hele leuke vakantie! Ons huisje stond aan een mooi meer en er waren veel vogeltjes. Best aardig hoor, die musjes! Ze lieten me zelfs in de buurt van hun eten komen! Verder heb ik ook nog van het zonnetje genoten, die de laatste dag scheen!

Vrijdag 2 maart moesten we weer naar huis. Jammer zeg! Maar toen gebeurde het! Het maakte me hele dag weer goed! Het leek wel of me hartslag een liedje bontste! Daar stond ze dan, midden op de weg, een wonderschone koe, met haar wonderschone naam: Koetje.

Ik was sprakeloos, ze keek me aan en het was liefde op het eerste gezicht. Maar meer hoeven jullie niet te weten, koeien hebben zo ook hun privacy! We bellen elke dag en ik hoop nog een keer terug te gaan naar die mooie plek!

De vakantie heeft me weer helemaal opgebeurd! Ik heb trouwens veel zin om naar me volgende baasje te gaan, al zal ik me oude baasje wel gaan missen. Al me vorige baasjes uit 3A trouwensJ

Nou, dit was het dan, another page from the diary of Hannibal the travelling cow!

Veel groetjes, boetjes en loeitjes,

Mij -xxOx-

Privé aantekeningen en foto’s over Koetje :

Ze is héél sportief	Ze is een model voor schilders	Heel tragisch hoe haar zus om het leven kwam!