3 - 10 maart 2007
Een lui weekje bij de Zeulevoetjes
Daar ging ik weer! Ik was nog maar net het lokaal uit en zat alweer na 1 minuut in een donker kluisje. Na een tijd mocht ik er weer uit en werd ik met tas en al achterop Stephanie’s fiets gebonden.
Toen ik thuiskwam kreeg ik een warm welkom van de ouders van mijn baasje. Ook de katten van mijn baasje, Stipje en Noortje, kwamen snel naar mij toe. Noortje gaf mij de hele tijd kopjes maar Stipje reageerde een beetje agressief. Haar nagels stonden in mijn tere velletje. De littekens zijn in de loop van de week weer weggetrokken maar ik ben me toch een hoedje geschrokken.
Ik bleef dus voortaan maar een beetje uit de buurt van Stip. Ik had ook opgemerkt dat de vader van mijn baasje de hele dag op de bank lag. Hij vertelde me dat hij na zijn herniaoperatie veel rust moest nemen. Ik had al door dat ik de komende week elke dag met deze luie man door moest brengen. Gelukkig bemoeide hij zich niet zo veel met mij.
Toen mijn baasje weer thuiskwam, vertelde ze mij dat ze wilde kijken of de nieuwste neusringen mij goed stonden. Eindelijk gebeurde er iets interessants. De fotoshoot was op een exotische locatie. Deze foto vond ik persoonlijk het mooist:
Stipje durfde steeds dichterbij mij te komen. Ze kwam zelfs een keer naast me zitten. Later bleek alleen wel dat ik op haar plaats zat en dat ik snel weg moest zijn. Ik werd subtiel van de heilige schoenendoos afgeschopt.
Uit verveling liep ik maar een beetje rond in het huis. Ik was zoooooooooooo verveeld dat ik zelfs even een blik worp op het boek Latijn dat mijn baasje aan het bestuderen was. Ik kon er geen wijsheid uithalen. Al jaren ga ik mee in gymnasiumklassen, maar dit had ik nog nooit gezien. Niet zo gek dat mijn baasje voor dit proefwerk een onvoldoende heeft gehaald.
Vlak voor mijn vertrek vroeg vader Zeulevoet mij of ik naar de oude mythe over de stier Hannibal was genoemd. Ik zei hem dat ik geen idee had waar hij het over had. En toen vertelde hij het me:
Lang geleden, in een ver ver land, stond de stier Hannibal in een wei. In de wei naast hem stonden een stel mooie koetjes. Het enige wat Hannibal van die mooie koetjes vandaan hield was een prikkeldraad. Op een dag besloot hij om over het prikkeldraad heen te springen. Het lukte en even later stond hij bij de mooie koetjes. Ze zeiden: “Hé Hannibal, hoe gaat het?” Daarop antwoorde Hannibal: “Noem me maar Hanni, want mijn ballen hangen aan het prikkeldraad!”.
Ik was geschokt, heel erg geschokt!!!!!!! Waarom heeft niemand mij dit eerder verteld?!!! Nou, ik heb gelukkig nooit ballen gehad.
Het was weer een lekker lui weekje, maar misschien was dat wel precies wat ik nodig had!
Veel boetjes en loetjes en koeienvlaaien,
Hannibal
