2 -9 december 2005
Met z’n viertjes bij de miertjes
Lief dagboek,
Zo, een week bij wéér een nieuw baasje…hoeveel heb ik nu gehad? 11? Plus 2 klassen in Rome? Pfff…
Maar goed, ik was dus dit keer in de handen geduwd van een zeer charmante, en lieve bazin, althans, dat dacht ik eerst. Op mijn eerste mening ben ik teruggekomen.
Eerst werd ik door me mierenbazinnetje naar een groep mensen gebracht, bij de lerarenkamer. Het was er druk, lawaaierig en het duizelde voor mijn ogen.
Vele mensen keken vreemd op toen ze mij zagen, vroegen “wat dat in vredesnaam was” aan Kamille( of zoiets). Trots antwoordde ze dan: “dat is Hannibal, het liefste knuffelstier die ik ken”. Ik bloosde bijna, ware het niet dat ze gewoon gelijk had, natuurlijk.
Later kreeg ik te horen dat ze er maar 1 kende, mij dus.
Maar goed, na een korte periode, dat wel uren leek te duren, was de pauze voorbij en werd ik ineens in een donker hokje vol met boeken( heel veel boeken), rommel en geen licht geduwd.
Ik loeide van verontwaardiging. Zo ga je niet om met zo’n prachtstier als ik!
Maar het had geen nut, ik moest nog iets van 3 uur wachten tot mevrouw zo aardig was om me te bevrijden uit dat enge hokje.
De rest van de week ben ik op therapie gegaan om van mijn claustrofobie af te komen. En daarna moet ik nog week, en dan maar hopen dat het dan voorbij is…
Zaterdag ging ik mee naar badminton. Het was erg gezellig, hoewel ik zeker weet dat ik het veel beter zou kunnen, alleen het enige moment dat ik in aanraking kwam met een racket had mevrouw de hare per ongeluk met een klap op mijn kop laten vallen.
Toen ik bijkwam waren we al op weg naar mevrouw’s huis.
Nu kom ik op een punt dat toch iets moet zeggen over haar kamer: het is klein, vol, stoffig en vol ROMMEL! Niet goed voor je claustrofobie, maar daar gaf mevrouw weinig om. Ze zette me wel op haar vensterbank, zodat ik naar buiten kon kijken.
Vaak kwam haar kat, Lucky gezellig bij me zitten. Nouja, gezellig…Lucky sliep alleen maar, dus ik had tijd genoeg om na te denken.
Dat is best moeilijk, nadenken. Vooral als je niets weet…
En toen, moest ik ineens denken aan die prachtkoe die ik had gezien met sinterklaas: prachtig gevormd, mooi gerond en porseleinwit met gitzwarte vlekken…* zucht*
Alleen, na dat uurtje heb ik haar niet meer gezien, ik weet niet eens haar naam…
Ik hoorde van Mierbazin dat ze mee was met meneer Weel, en een sprankje hoop lichtte op. Ooit, ooit zou ik haar terugzien! En dan zou ik zoveel charme hebben dat we meteen trouwen en vele kalfjes krijgen…
Natuurlijk was mevrouw sadistisch genoeg om te zeggen dat dat nog een tijdje kon gaan duren, eerst nog een week logeren bij de helft van de klas…
Nu had ik hoofdpijn, claustrofobie en werd ik ook nog depressief. Ik heb meerdere malen erover gedacht om uit het raam te springen, maar die zat potdicht. Een paar keer geprobeerd Lucky uit te dagen tot een gevecht, maar dat beest doet de hele dag maar 3 dingen: eten, naar buiten gaan en vooral slápen.
Inmiddels was de helft van de week al voorbij gegaan, en mevrouw zat overuren te werken aan school, echt, zodra ik terug ben zal ik die leraren eens een lesje leren! Een stoere stier als ik kan ze heus wel aan!
Maar goed, ik dwaal weer af…
Eigelijk is er niet veel gebeurd, behalve dat Lucky had besloten dat ik niet voor niets een knuffel was, en ik dus de rest van de dagen klem zat.
Ik hoop dat volgende week beter is,
Veel moehoetjes,
Hannibal
Klik hier voor mijn volgende logeerpartij
Terug naar mijn vorige logeerpartij
